0336 wyprowadzka mi uświadomiła...

No i stało się. Zaczynamy kolejny etap w naszym życiu. Myślałam, że posiadanie własnego mieszkania to szczyt radochy. Mam swoje M2, jestem niezależna i nie muszę słuchać się rodziców mieszkając z nimi;) Mieszkanko było, ale już od jakiegoś czasu jesteśmy "bezdomni"- mieszkanko sprzedane a w planie domek.

Mój mąż całe życie mieszkał w bloku i nie dziwię się, że marzy mu się przestronny domek z ogrodem, miejscem na grilla i mały basen. Ja natomiast mieszkałam i w bloku i w domku i wiem, że to nie tylko śniadanka na tarasie, ale i ciężka praca, dbanie o ogród, naprawy, więcej sprzątania i wiele innych. Niewątpliwie jednak własny domek to przestrzeń.

Działka jest już w naszym posiadaniu a okolica przytulna. Niby mała wioska, ale do miasta 2 km więc po zakupy czy z dzieckiem do przedszkola rzut kamieniem. Teraz czeka nas tona papierów, pozwoleń i decyzji. Mnóstwo nerwów i kłótni.

A wyprowadzka z własnego mieszkania i powrót do rodziców na czas budowy tego naszego wymarzonego drewnianego cuda uświadomiły mi wiele rzeczy. Nie wiem czy wy też tak macie, ale ja mimo, że to nadal mój dom, nie czuję się już w domu rodzinnym jak u siebie. Jakoś każdy zakamarek wygląda mi znajomo, ale jednak obco. Znacie to uczucie? Zdałam sobie sprawę z tego ile w tym naszym małym mieszkanku mamy gratów i ile zupełnie niepotrzebnych. Ile ja mam ciuchów?

Hehe no to był ubaw po pachy. Ubrania pakowałam w worki 120l z Biedry. Wiecie jakie były proporcje? Moja szafa 9 worków, męża 4, a córki 3. Ja miałam więcej niż oni razem wzięci. Masakra. W 3/4 nie chodzę z różnych względów, ale pozbyć się tego nie mogę. Zwyczajnje. W wielkich worach robiło wrażenie, a jak ja to mieściłam w szafie pojęcia bladego nie mam.

Wyprowadzka uświadomiła mi też, że zamykam pewien etap życia. Koniec z awanturami sąsiadów, głośną muzyką o 2 w nocy i taszczeniem się z dzieckiem na rękach i torbami pełnymi zakupów na 4 piętro bez windy oczywiście. To również koniec ba pewien czas wolności i niezależności, bo przecież nie wyjdę nago spod prysznica:) dziwnie się jakoś czuję powiem szczerze. Sama nie wiem...

Jednym słowem bardzo chciałabym aby ten nasz domek już stał. Wielkiego kredytu na 30 lat się nie boję, bo jesteśmy z mężem pod tym względem w miarę zaradni i damy radę. Pracy się też nie boję, nie straszne mi sprzątanie tych 180m2 ani prace ogrodowe. Boję się czego innego. A mianowicie czy dam radę pod jednym dachem z rodzicami. Nke ukrywam, że moja wyprowadzka była z miłości oczywiście, ale też szukałam czegoś w rodzaju ucieczki od skomlących staruszków, którzy mnie nie rozumieję. A teraz powrót. Owszem na rok może 1.5, ale jednak.

Ależ bzdury popisałam. Gaduła ze mnie... buziaki