0208 macierzyństwo XXI wieku

Ktoś powie, ale sobie wybrała temat, jakby nie było innych. Wybrałam go właśnie dlatego, że sama stoję przez ważnym w swoim życiu wyborem. Macierzyństwo? Czym ono dziś jest dla kobiety jak i dla mężczyzny? Czy nadal wiemy jak być rodzicem i czy umiemy temu sprostać? A może w czasach wszechobecnej pogoni za pieniądzem, karierą i przyjemnościami zapominamy o tym, że może być coś równie ciekawego w naszym życiu? Jak to jest, że tzw. zegar biologiczny u kobiety przesunął się o 10 lat? I czy młode pary myślą w ogóle o byciu rodzicami?

Piszę ten post, bo sama stoję przed wyborem. Mój zegar cały czas tyka. Do 30 bliżej mi niż dalej. Partnera mam wydaje mi się, że na całe życie, choć tego nigdy człowiek nie może być pewny. W rodzinie często zdaje mi się pytanie- to kiedy dzidziuś? A ja zawsze odpowiadam będzie jak będzie. Ale czy będzie i kiedy? Żyję w mieście, gdzie można co nie co zaobserwować. Widzę młodych ludzi, którzy Gonia za karierą, pieniędzmi. Chcą się dorobić lepszych warunków bytowych niż może mieli ich rodzice i oni sami za młodu. Nie ma w tym absolutnie nic złego, zresztą jest to zupełnie normalne. Każdy z nas chce godnie żyć, nie myśleć czy starczy mu od pierwszego do pierwszego, czy będzie miał za co kupić sobie buty na zimę i pojechać na wakacje. Mam jednak takie nieodparte wrażenie, albo się mylę, że wiele młodych osób zatraca się w tej pogoni. Zapomina w pewnym momencie o tym, że nie samą pracą człowiek żyje i pieniądze- owszem bardzo ważne w życiu, bo przecież bez nich egzystować się nie da-  nie są czymś najważniejszym. Mam wśród  znajomych osoby, które mają po 30-35 lat i nawet nie myślą o założeniu rodziny. Główny argument jaki podają to zwyczajnie w świecie wygoda. Nie chcą się bawić w pieluchy, kaszki, kupki i wstawanie w nocy. Wolą imprezować i szaleć, zwiedzać świat. Ktoś powie, dlaczego takie osoby krytykować, przecież każdy z nas ma prawo wyboru czy chce mieć potomstwo czy być wiecznym singlem. Owszem. Co jednak w sytuacji, gdy pieniądze się kończą, współtowarzysz życia umiera, a my mamy po 70 lat i nie jesteśmy w stanie nic wokół siebie zrobić? Naturalne by było, że rodzice trafiają pod opiekę dzieci, a w tym przypadku taka osoba skazana jest na Dom Pomocy Społecznej z naszych podatków. Nie mam co się oszukiwać, że dzieci to w pewnym stopniu interes i zabezpieczenie na przyszłość. Nikt z nas nie stara się tak myśleć, gdy je poczyna, bo przecież brzmi to wręcz zbrodniczo. Jednak prawda jest gorzka i bolesna. Czy ktoś z nas- choć raz- nie pomyślał o tym, że ma kochające dzieci, które na starość wyciągną do niego rękę, gdy będzie tego potrzebował. No kurde taka jest prawda.

Jeszcze 20-30 lat temu czyli w czasach młodości naszych mam, kobieta, która nie urodziła dziecka do 25 roku życia była obgadywana na lewo i na prawo. Dziś 25 letnia kobieta to studentka, która zaczyna swoją drogę zawodową. Dopiero co poznaje swojego partnera. Dziecko w takim momencie? Nie. A co z mieszkaniem, pracą, przecież trzeba jakoś wyżywić i zapewnić byt. Wiele razy słyszałam od różnych osób, że po wojnie czy za komuny było bardzo ciężko, a mimo to dzieci się rodziły i jakoś się żyło. Tylko czy właśnie chodzi o to jakoś? Kto chce z nas żyć jakoś? Cos pożyczę, coś sprzedam, coś zarobię- jakoś to będzie. Za komuny nie oszukujmy się nie było nic w sklepach, ale każdy miał pracę, z mieszkaniami było średnio, ale były, ba nawet można było dostać mieszkanie na zapis  lub jeśli się należało do jakiejś organizacji czy partii. Czy dziś tak jest? Wynajem kawalerki to często Ok. 1500 zł czyli jedna pensja. A trzeba cos jeść, w co się ubrać, nie mówiąc już o pampersach czy wizytach u lekarza. Wiele młodych mieszka z rodzicami na kupie, bo nie mają szans na mieszkanie, a na wynajem ich podobnie nie stać. Własne mieszkanie choćby na kredyt to dziś wśród 20- latków rzadkość. Stąd też ta granica się przesunęła za 30, a nawet bliżej 40. Ludzie nie chcą bylejakości, chcą godnego życia, którego muszą się dorobić w bólach. 

Od wyjątki od reguły.  Znam również osoby, które w bardzo młodym wieku założyły rodzinę. Miały po naście lat, nie wiele pond 20. U rodziców mieszkając wspólnie sobie radzili. Znam i takich, którzy wytrwale w równie młodym wieku poszło na swoje i wypruwało sobie żyły, ale chciało być samodzielnymi. Są różni ludzie, każdy z nich ma różne priorytety.

Małe dziecko w pewnym stopniu ogranicza. Jadąc z nim na wakacje nie pójdziemy już na balangę, chyba, że mamy je z kim zostawić. Dziecko wymaga opieki i ciągłej uwagi. Szczególnie matki w najmłodszym wieku. Jest to tak ważne. Z drugiej strony patrząc, wakacje z takim małym szkrabem mogą być równie piękne. Może trochę inne, bardziej zdyscyplinowane, naznaczone większym poświęceniem dla małego człowieka, ale równie fajne. Z maluchem można jechać nie tylko nad nasze morze. Wracając z Cypru w samolocie była młoda kobieta, która jeszcze malucha karmiła piersią, leżał jej grzecznie na kolanach przez cały lot. Nie wyglądała na kogoś kto miał nie udane wakacje.

Uważam, że wszystko można trzeba tylko chcieć. A dzieci są cudem, które zmieniają nasz życie na lepsze. Choć czasami jest skromnie i nie do końca idealnie, jeśli w domu jest miłość kochających rodziców, dziadków i samych maluchów, przetrwamy najgorszą burzę. Jeśli okażemy miłość naszym maluchom, w przyszłości z pewnością będziemy mieli z nimi dobry kontakt i zaprocentuje to głęboką więzią, choć są i wyjątki od reguły. 

Pozdrawiam Ruda