0134 gdzie i jak Ruda kupuje swoje ubranka czyli Polak orze jak może

Dziś dla odmiany post ciuchowo osobisty. Chciałabym się z wami podzielić kilkoma informacjami o mnie, które bezpośrednio dotyczą mody. Jeśli kogoś interesuje taki post zapraszam do czytania. 

Otóż zacznę o tego, że nie jestem wielką fanką trendów i nie śledzę portali niczym wyroczni. Owszem jak każda kobieta przeglądam portale urodowo modowe, czytam pudelka i przynajmniej raz na kwartał wertuję jakiś magazyn typu avanti. Jednakże nie jestem ślepo w modę zapatrzona i nie wymieniam co sezon całej garderoby, bo mój budżet by oszalał a bezdomni nie nadążali by w handlu moimi ubraniami a poprzedniego sezonu. Lubię się inspirować, dodawać elementy, dodatki, ewentualnie zakupić 1-2 sztuki czegoś wpisującego się trendy łącząc to z rzeczami, które w szafie mam. 

Jeśli śledzicie mojego bloga to wiecie, że jestem przede wszystkim fanką sukienek i lumpeksów. Dlaczego? Po pierwsze nigdy nie miałam figury modelki. Zawsze towarzyszyły mi mniej lub bardziej zaokrąglone biodra i lekko wystający brzuszek. W spodniach i bluzce nigdy nie czułam się komfortowo, bo tu czy tam zawsze coś mi wystawało. Po drugie sukienki to dla mnie esencja kobiecości, podobnie jak szpilki, których nosić nie mogę ze względu na swoje koślawe stopy. Każda kobieta ta która wygląda jak szkielet i ta, która ma 50 kg nadwagi w sukience odpowiednio dla siebie dobranej będzie wyglądać dobrze. Sukienka podkreśli nogi, ukryje brzuszek i biodra (oczywiście zależy od fasonu) i w drugą stronę podkreśli piękne zgrabne kształty. Po trzecie od liceum mam problemy z korzonkami. Mama zawsze mnie ścigała za podkoszulki. Co kilka miesięcy miałam chore korzonki, nie mogłam się normalnie zgiąć i zawsze kończyło się zastrzykami w tyłek. Sukienka zakrywa mi obszar korzonkowy, przez co unikam noszenia znienawidzonych podkoszulek. A jak to jest z lumpkami? Zawsze się ich wstydziłam, kojarzyły mi się ze szmatami i ciuchami dla ludzi żyjących na granicy nędzy. Serio. Będąc jeszcze w ogólniaku (czyli jakieś 10 lat temu), lumpki w mojej okolicy w asortymencie miały stare niemodne łachy z czasów prehistorycznych.Nic dziwnego, że mnie tam nie ciągnęło. Jednakże zaraz na początku studiów poznałam dziewczynę, której strój zawsze mi się podobał. Wyglądała zawsze ciekawie, modnie, a zarazem oryginalnie nie kopiując manekinów z H&M. Kiedyś wprost zapytałam gdzie się ubiera, no i wtedy padło słowo lumpeks. Opowiedziała mi jak szuka ubrań, jakie ma "strategie" jak je łączy i przerabia. Spodobało mi się to do tego stopnia, że sama stałam się takim łowcą. 

Pracuję. Moja pensja nie jest zawrotna, bo 1 z przodu jest. Dlatego też jak widzę i słyszę, że ktoś kupuje byty za 1500 zł czy torebkę za 1000 zł, nie mówiąc już o totalnych hardkorach pod tytułem 7-10 tys. ciary mnie obchodzą po całym ciele. Nie wyobrażam sobie wydać 1/3 wypłaty na kieckę tylko dlatego, że to najmodniejszy model z Zary czy też całej pensji na jedną parę butów. Owszem bogatemu nikt nie zabroni i jeśli kogoś stać to proszę bardzo. Przechadzając się jakąkolwiek wrocławską galerią w oczy rażą mnie ceny. No bo co w sobie ma ta sukienka marki X, że kosztuje np. 850 zł i czym się różni od kiecki z Mohito za 89 zł? Wiadomo, że płacimy za markę, projektanta, marżę sklepu i milion innych rzeczy. Jednak mnie wykształconej a zarazem prostej dziewczynie nie łatwo to pojąć. 

Odbiegłam trochę o tematu, więc wracam na właściwy tor. Mimo, iż pracuję i mój partner też to nie wydaję tysięcy na markowe ciuchy, a w mojej szafie i tak wiszą kiecki z Zary, H&M, Mohito, New Looka, Top Shopu czy nawet od Prady. Wszystko to kupuję za grosze w lumpie. I wyznaję jedną zasadę- nie musi być modnie, musi mnie się podobać. Czasami na przekór modzie, która trąbi wszem i wobec o modnych groszkach, ja ubieram koszule w kratę. Po prostu mam swój styl, swoje ulubione kolory i wzory, w których czuję się dobrze i pewnie. Nie lubię wyglądać jak manekin, nie lubię wyglądać jak klon z sieciówki. Rzadko kupuję ubrania bezpośrednio tam, jeśli już to sieciówkowe w lumpeksie. I szczerze mówiąc w nosie mam to czy ta kiecka jest z ostatniej kolekcji czy wisiała na wieszakach 5 lat temu. Dla mnie liczy się kolor, wzór, materiał krój, a nie metka. Gdybyście otworzyły moją szafę 80% jej zawartości to sukienki- kolorowe, jednolite i wzorzyste, letnie i grube wełniane idealne na zimę. Sukienki zdominowały całą moją garderobę i mój styl. W pozostałych 20% są spódnice, koszule, t-shirty, marynarki, getry i swetry. Zauważyłyście coś? Tak w mojej szafie nie ma spodni! Ani jednej pary spodni poza szortami do spania.

Niedawno jednak odkryłam pewien sklep z innego punktu widzenia. Mam na myśli Pepco, które do tej pory odwiedzałam tylko w kontekście gadżetów do domu. Otóż ubrania wydawały mi się tam zawsze chińskie, tandetnej jakości i drogie jak na swoją beznadziejną jakość. Jednakże któregoś dnia poświęciłam trochę czasu, żeby przejrzeć ich asortyment bliżej. Okazało się, że jakościowo ubrania nie są złe, owszem niektóre zdarzają się ścierkowate, ale w większości są przyzwoitej i dobrej jakości (mam na myśli przyzwoity materiał, obszycie równe, nie prujące się z każdej strony). Ceny okazały się znośne dla mojego oka, bo 19,90 za ciekawą bluzeczkę i 39,90 za fajną sukienkę to dla mnie do zniesienia. Mimo to często czekam na promocje, żeby kupić coś jeszcze taniej. Ktoś zaraz powie- a co ty taka sknera, że sobie nie kupisz ciucha w normalnym sieciówkowym sklepie? Otóż jeśli ktoś ma 100 zł  czy 200 zł kieszonkowego na swoje przyjemności i matka z ojcem dają jeść i dach nad głową to zazdroszczę. My owszem mamy dwie pensje, ale opłaty z kredytem hipotecznym wynoszą całą jedną pensję i odrobinę drugiej. Byłabym straszną egoistką gdybym wydała sobie 100 zł na buty, a potem przez tydzień robiła placki ziemniaczane na obiad, bo butów raczej bym do zjedzenia nie podała. Niestety trzeba sobie jakoś radzić. Nie narzekam i nie użalam się nad sobą. Wręcz jestem dumna, że udaje mi się wyglądać dobrze, za małe pieniądze.

Moja mama często mi truje kup sobie jedną porządną rzecz, będziesz miała ją na lata, jednak czy to oznacza, że musi być ona z Zary i kosztować pół mojej pensji? Dla mnie drogie wcale nie znaczy lepsze. Tani ciuch też może mi posłużyć na lata, a przykładów w szafie mam mnóstwo. Ciuch z lumpa nie jest towarem gorszym od ciucha z galerii. Mało tego to przecież ten sam łach, tylko kilka lat później na innym wieszaku przechodzony przez kilka osób albo zupełnie jakby wyjęty z wystawy . Nie mam parcia na papierowe szeleszczące wszędzie torby Stradivariusa czy Bershki. Mam swoją szmacianą torbę, do której ładuje moje skarby, moje kolejne sukienki po 2 zł:) I wiecie co dobrze mi z tym cholernie. Za zaoszczędzone pieniądze wolę wsiąść w samolot i polecieć na wakacje w miejsce, gdzie nie byłam, bo tych wspomnień nie zabierze mi nikt.

Możecie skrytykować ten post, mój sukienkowy styl, moje lumpeksowe sknerstwo i popieranie chłamu z Pepco. Nie robię im płatnej reklamy.Piszę od serca.

Czekam na wasz odzew



Ps. Zapraszam was na mój drugi blog bardziej felietonowy i poradnikowy, wystarczy kliknąć na zdjęcie:)